Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Νίκος Καββαδίας, KURO SIWO


KURO SIWO
Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ιντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε, με το πρώτο.

Περ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σού 'πανε μια κούφιαν ώρα στην Αθήνα.

Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μεσ' στο μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;"

Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει.
Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυό μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος πού 'χα με κούραση γυμνάσει.

Η λαμαρίνα!.. η λαμαρίνα όλα τα σβήνει!
Μας έσφιξε το Kuro Siwo σα μιά ζώνη
κ' εσύ κοιτάς ακόμη πάνω απ' το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.

Μουσική : Θάνος Μικρούτσικος
Φωνή: Γιάννης Κούτρας


Νίκος Καββαδίας, Πούσι


O Μανώλης Αναγνωστάκης απαγγέλλει Νίκο Καββαδία

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυό του πόδια στις καδένες.
μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Νικηφόρος Βρεττάκος



Η αφιερωματική σελίδα  του ΕΚΕΒΙ για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του εδώ. Περιέχει Χρονολόγιο, έργα του, κριτικές, τις βραβεύσεις του, πλούσιο οπτικό και ακουστικό υλικό από το αρχείο του ποιητή, που βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Σπάρτης.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Ρενέ Μαγκρίτ, Η αυτοκρατορία του φωτός, 1954

Rene Magritte - L'Empire des Lumieres, 1954
Η αρχική αίσθηση που αφήνει αυτός ο έξοχος πίνακας είναι ρεαλιστική και οικεία. Σε δεύτερη όμως ματιά, συνειδητοποιεί κανείς τον παράλογο χαρακτήρα του: Ένα φωτισμένο νυκτερινό σπίτι και οι αντικατοπτρισμοί του συνυπάρχουν με το γαλάζιο του ουρανού και το φως της ημέρας! Ο ίδιος ο Μαγκρίτ έδωσε την ακόλουθη ερμηνεία:
«Το τοπίο μας κάνει να σκεφτούμε τη νύχτα, ο ουρανός την ημέρα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ταυτόχρονη παρουσία της ημέρας και της νύχτας έχει την δύναμη να εκπλήσσει και να γοητεύει. Αυτή τη δύναμη την ονομάζω ποίηση».
Η επιλογή του εξωφύλλου στηρίχθηκε λοιπόν στην σχέση που έχει ο πίνακας με το φως, αλλά και στην έλξη που ασκούσε πάντα στον συγγραφέα ο ζωγράφος του. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τρεις παραλλαγές της «Αυτοκρατορίας του φωτός». Φαίνεται ότι πάλευε με το φως και προσπαθούσε να δαμάσει με τον χρωστήρα την αυτοκρατορία του...
Γιώργος Γραμματικάκης, Η αυτοβιογραφία  του φωτός, εκδ . Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

"Ο μεγάλος Δικτάτωρ"


O Charlie Chaplin στην ταινία "Ο μεγάλος Δικτάτωρ" γυρισμένη το 1940, είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία του Σαρλώ. Πεισματικά αρνιόταν, για μιάμιση περίπου δεκαετία, να ακολουθήσει την τεχνολογική εξέλιξη που επέτρεπε την ομιλία στον κινηματογράφο. Όταν τελικά ενέδωσε, το έκανε γιατί είχε πραγματικά κάτι να πει, συγκλονίζοντας όλο τον κόσμο τότε, αλλά και τις μετέπειτα γενιές που θα ερχόταν σε επαφή με το φιλμ.

Φυσικά το φιλμ απαγορεύτηκε στην Γερμανία και στις συμμαχικές της χώρες! Η ταινία είναι το διαχρονικότερο μανιφέστο ανθρωπισμού που έγινε ποτέ! Ο "Μεγάλος Δικτάτορας" είναι μια ταινία που σατιρίζει τα σατανικά σχέδια του Χίτλερ. Με τον Chaplin σε διπλό ρόλο, σαν δικτάτορας και σαν Εβραίος κουρέας που μοιάζει με τον πρώτο, το φιλμ παρουσιάζει τα μονοπάτια της ζωής των δύο πρωταγωνιστών έως ότου αυτά διασταυρώνονται και ο ένας παίρνει την θέση του άλλου.

Λίγο πριν τον συγκλονιστικό και διαχρονικό του λόγο, ο αλητάκος κάθεται μαζί με τον φίλο του, και ομοϊδεάτη, αξιωματικό Σουλτζ. Προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ότι ο κουρέας έχει πάρει την θέση του δικτάτορα, ο Σουλτζ παρακινεί τον αλητάκο να μιλήσει.

-You must speak.
-I can't!
-You must! It's our only hope.

Πέρα από το νόημα που του αποδίδεται λόγω του σεναρίου, αυτή η στιχομυθία μπορεί να λειτουργήσει και σε μεταφορικό επίπεδο σαν ο Σουλτζ να είναι το κοινό που περιμένει κάποιον να του δώσει ελπίδα κατά του τυράνου, αλλά επίσης, και σαν το κινηματογραφικό κοινό που λατρεύοντας τον Chaplin περιμένει επιτέλους να ακούσει την φωνή του μη αντέχοντας άλλο την εμμονή στον βωβό κινηματογράφο.

Σοφία Κουρτίδου, Ιδανικά δανεικά


Μίλτος Πασχαλίδης, Αφήγηση


Η «Αφήγηση» του Γ. Σεφέρη (1900-1971) ανήκει στη συλλογή Ημερολόγια Καταστρώματος Α, η οποία εκδόθηκε το 1940, σε μία εποχή κρίσιμη, στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου . Η «Αφήγηση» χαρακτηρίζεται από ελευθερία στίχου, ενώ η ποιητική πλησιάζει τον πεζό καθημερινό λόγο. Ο Γ. Σεφέρης είναι μοντΕρνιστής ποιητής και από τους κυριότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’30
.Στον Μοντερνισμό υπερβαίνεται ο ρεαλισμός και παρουσιάζεται η ταυτότητα του υποκειμένου. Η μοναξιά, η αποξένωση, τα ψυχικά αδιέξοδα και η ψυχοπνευματική αναπηρία αποτελούν κάποια από τα χαρακτηριστικά της μοντερνιστικής ποίησης, τα οποία χαρακτηρίζουν την «Αφήγηση».
ΠΗΓΗ: http://dolihi.gr

ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ «Ανδρείκελα»




Το ποίημα είναι του Κώστα Καρυωτάκη και κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 1927 στη συλλογή "Ελεγεία και Σάτιρες".
Το τραγούδι κυκλοφόρησε στο δίσκο «Ο μάγος κοιτάζει την πόλη», το 1994.
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
Ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...