Κική Δημουλά

ΤΟ ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΟΝ Η'

Μ' έκλεισε μέσα η βροχή 

και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες. 

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή 

ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης; 

Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω 

τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, 

αυτό βροχή, αυτό δάκρυα. 

Στεγνή στέκομαι ανάμεσα 

στα δύο ενδεχόμενα: βροχή ή δάκρυα, 

κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα: 

βροχή ή δάκρυα, 

έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε, 

εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς 

του τελευταίου φύλλου. 

Το κάθε τελευταίο, 

τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη. 

Και μεγάλωσα πολύ 

για να είναι αυτό αφορμή δακρύων. 

Δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω; 

Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες. 

Και μεγάλωσα πολύ 

για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει 

κι όταν δε βρέχει άλλο. 

Σταγόνες για όλα.

Σταγόνες βροχής ή δάκρυα. 

Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου. 

Εγώ ή η μνήμη, πού να ξέρω; 

Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους. 

Βροχή ή δάκρυα. 

Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς