Διανύουμε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν. Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει
γίνει πια αφιλόξενος για όλους, πόσο μάλλον για εμάς τους νέους. Το μέλλον μας
ζοφερό, μας περιμένει να αποτύχουμε και να συμβιβαστούμε.
Με αγωνία παρατηρώ τις ρηχές μας κοινωνίες να βυθίζονται όλο και
περισσότερο στην άγνοια και την παθητικότητα. Βλέπω ανθρώπους περιπλανόμενους
ανάμεσα στην απρόσωπη σιωπή και τον ηχηρό φανατισμό, ανάμεσα στη διαφθορά και
την απελπισία. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, μακριά από υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο
που τους ενώνει μεταξύ τους, αγωνίζονται για το προσωπικό τους συμφέρον και
παλεύουν για αυτό που θα τους βολέψει. Έτσι, κενοί από μόρφωση και καλλιέργεια
του πνεύματος και των ηθικών αξιών, γίνονται δέκτες μιας προπαγάνδας που εδώ
και τόσα χρόνια συνεχίζει να μας τυφλώνει μετατρέποντας το σύνολο σε μάζα και
τη δημοκρατία άλλοτε σε οχλοκρατία και άλλοτε σε τιμοκρατία. Παρά το άλμα της
τεχνολογίας και τις διευκολύνσεις που αυτό προσέφερε, η ζωή του ανθρώπου έχει
αρχίσει να υποβιβάζεται ως προς το περιεχόμενό
της και ο ίδιος ο άνθρωπος, άδειος από καθετί μοναδικό μετατρέπεται σε αριθμό.
Και ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα κάθε νέου και ρίζα όλων αυτών;
Τίποτα διαφορετικό από την τρομακτική έλλειψη παιδείας που μαστίζει τη χώρα μας.
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει καταρρεύσει, τίποτα δε λειτουργεί σωστά,
και ο δάσκαλος έχει χάσει την αξία του, αφού από λειτουργός έχει γίνει στυγνός
επαγγελματίας. Λίγοι είναι οι καθηγητές με όραμα, που σκοπό ζωής έχουν θέσει τη
διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων. Πλειονότητα αποτελούν εκείνοι που το βλέπουν ως
μια καλή θέση στο δημόσιο. Και το αποτέλεσμα αυτού; Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν
χιλιάδες αδιόριστοι καθηγητές και ακόμα περισσότεροι διορισμένοι αλλά αδιάφοροι
για τη μόρφωση των νέων. Αυτή την αδιαφορία, όμως, πολλοί μαθητές την πλήρωσαν
-μεταφορικά και κυριολεκτικά. Με ιδρώτα και προσπάθεια από τη μία και με τα
χρήματα που τάισαν την παραπαιδεία από την άλλη. Βρίσκονται, λοιπόν, νέοι σε
μια δυσμενή κατάσταση, αφού προσπαθώντας να προλάβουν τις τόσες υποχρεώσεις
τους, ξεχνούν να ζήσουν . Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι δε βρίσκουν χρόνο να
σκεφτούν, να ταξιδέψουν νοητά ή μη και επικοινωνήσουν ουσιαστικά, ούτε με τους
άλλους ούτε και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Στρέφονται είτε το θέλουν είτε όχι
σε μια γνώση, όχι σφαιρική, αλλά εξειδικευμένη και κυρίως τυποποιημένη -που τη δέχονται όπως τους δίνεται- γεγονός
που μόνο επιπτώσεις έχει γι' αυτούς.
Κωνσταντίνος Καραγεώργος Τμήμα Β2
Έτος 2012 -2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου